Coraz częściej łapię się na tym, że oglądając fotografie nie mam zielonego pojęcia na co patrzę, co one przedstawiają. Nie dlatego, że nie ma na nich nic - wręcz przeciwnie, jest na nich za dużo...
Dlatego postanowiłem wyskoczyć na miasto i strzelić kilka kadrów przedstawiających dokładnie to co chcę pokazać i absolutnie nic więcej. Jeden przykład z tego mojego polowania macie wyżej, czy mi się udało? Nie wiem, oceńcie.
Czy fotografia zawsze musi przedstawiać świat takim, jakim widzi go ludzkie oko? Absolutnie realnie, niczym doskonały wycinek z rzeczywistości? Większość ludzi uważa, że tak. A ja się z nimi nie zgadzam.
Już samo słowo "fotografia" w dosłownym tłumaczeniu oznacza "malowanie światlem" - malowanie, a zatem tworzenie czegoś od początku do końca. Nie kserokopia czyjegoś dzieła a zupełnie nowe dzieło zrodzone w wyobraźni jego autora. Prawdę powiedziawszy nawet fotografia dokumentalna, czyli taka, która stara się dokładnie pokazać jakiś przedmiot czy sytuację w ogromnej części składa się z pomysłu fotografa, który musi przecież dobrać parametry ekspozycji - a to od nich zależy ostateczny wygląd otrzymanego obrazu fotograficznego.
Dlaczego zatem nie pójść dalej i nie sfotografować, na przykład, snu? Albo wizji istniejącej tylko w naszej głowie?
Długo nie mogłem się przekonać do fotografii czarno-białej, aż wreszcie zaskoczyło. Nie mogłem we własnej pracy, bo u innych to wręcz przeciwnie. Prace Sebastiăo Salgado czy Jasona M. Petersena budziły (i budzą) mój zachwyt a ich mistrzowska precyzja sprawiała, że nie potrafiłem się przełamać. No bo przecież jak? Ja nigdy do takiego kunsztu nie dojdę więc po co w ogóle próbować?
W ogóle zaczęły mi się podobać zdjęcia, które normalny człowiek uznały za 'spieprzone'. Nieostre, rozmyte, poruszone, niedoswietlone... krótko mówiąc wymagające uruchomienia wyobraźni by dostrzec co też przedstawiają. I chwili zastanowienia nad ich sensem.
Na rozum mi padło, co? Sami zresztą oceńcie czy to ma sens...
Życie jest, cholera, surrealistyczne jak niemieckie kino z początku ubiegłego wieku. Nie wyglupiam się, serio piszę. No bo jak wytłumaczyć to zjawisko: patrzy człowiek w wizjer aparatu żeby dobrze wykadrować wieżę wyciągową szybu “Prezydent” gdy słyszy z tyłu zachrypnięty tenor
- Kierowniku... Poratowałby kierownik złotóweczką?
Całe kadrowanie w piz... W diabły ale spust migawki wciśniety. I dopiero w domu, przed kompem, okazuje się, że akurat to zdjęcie jest najlepsze z całej serii. Wieża co prawda ma uciętą górę ale za to pojawiła się kobieta w żółtej kurtce, której w ogóle nie zauważyłem i ciężarówka, ktorej - mógłbym przysiąc - tam bie było! No i zrobił się z tego przypadku całkiem ładny obrazek.
Może tak trzeba działać? Ot, po prostu, naciskać spust nie patrząc? Jak się zrobi setkę czy dwie zdjęć to coś się wybierze, nie?
-----------------
Foto: zabytkowa wieża wyciągowa szybu "Prezydent" w Chorzowie
Nie cierpię zimy. Nie znoszę. Kiedy przed wyjściem z domu po głupie bułki, fajki czy cokolwiek mam na siebie zakładać ciężkie warstwy ciuchów, zakuwać nogi w niewygodne człapy a na łepetynę wyciągać czapkę, pod którą od razu zaczyna mnie swędzieć skóra - popadam w depresję i stupor.
Ale też kocham zimę. Bo tylko w tych skrajnie nieprzyjaznych dla stałocieplnego organizmu warunkach mogą powstać obrazy piękne w swojej pierwotnej surowości, dzikie pustką i niemal tchnące apokaliptyczną wizją końca cywilizacji.
I co ja mam w tej sytuacji zrobić? Zgłosić się do psychiatry czy szczękając zębami i przedzierając się przez kopny śnieg pstrykać zdjęcia czekając wiosny?
Wiem...
Gorąca herbata z kropelką lekarstwa. Przetrwasz stary, przetrwasz...
----------------
Foto: Park Śląski w Chorzowie. Sami powiedzcie, czy wiosną, latem albo jesienią dostępne są nam takie sterylne widoki?